Ang Huling Regalo – A Christmas Inspirational Story
Sa isang maliit na barangay sa gilid ng bundok, nakatira si Lolo Pilo, isang tahimik na mangingisdang matagal nang balo. Tuwing Pasko, sanay siyang maghanda ng maliit na handaan kahit mag-isa lang siya: kaunting pansit, dalawang pirasong puto, at isang kandilang nagbibigay liwanag sa kanyang lumang bahay.
Pero ngayong taon, kakaiba ang lungkot ni Lolo Pilo. Matagal na kasing hindi umuuwi ang kanyang apo na si Mira, na lumuwas sa Maynila para magtrabaho. Walang text, walang tawag, kaya araw-araw, dinadalangin niyang sana ay ligtas ang apo niyang mahal na mahal niya.
Isang gabi bago mag-Pasko, may kumatok sa kanyang pinto.
Tok. Tok. Tok.
Pagbukas niya, isang batang pulubi ang nakatayo, basang-basa sa ulan, nanginginig, at walang makain.
“Lolo… may sobra po kayong pagkain?” mahina nitong tanong.
Bagama’t konti lang ang laman ng kusina niya, pinapasok niya ang bata. Pinaupo niya ito, pinainom ng mainit na tsaa, at ibinigay ang kalahati ng pansit na nakalaan sana para sa Noche Buena niya.
“Salamat po… sobra kayong bait,” sabi ng bata habang namumuo ang luha sa mata.
Ngumiti si Lolo Pilo. “Ang Pasko ay para sa pagbibigay, anak. Hindi sa dami ng pera, kundi sa kabutihan ng puso.”
Nang matapos kumain ang bata, nagpasalamat ito nang buong-puso. Bago umalis, iniabot nito ang isang maliit na papel na parang pinaglumaan.
“Para po sa inyo, Lolo. Huling regalo ko po ngayong Pasko.”
Pagkabukas ni Lolo Pilo ng papel, natigilan siya. Sulat-kamay iyon ng kanyang apo.
“Lo, kung sakaling may batang nangangailangan, pakitulongan mo po ha? Gaya ng pagtulong mo sa akin noon.
Mahal na mahal kita.
– Mira”
Paglingon niya para tanungin ang bata kung saan nakuha ang sulat, wala na ito. Parang naglaho sa dilim ng ulan.
Napaupo si Lolo Pilo, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa sobrang kilabot at saya sa puso. Para bang pinaalalahanan siya ng langit na kahit malayo ang mahal niya, hindi naglalaho ang pag-ibig.