BUOD NG KWENTO NANG IBONG ADARNA AT MGA TAUHAN

ARALIN 1
IBONG ADARNA

Kaligirang Pangkasaysayan ng Ibong Adarna

Ang Korido ay isang uri ng Panitikang Pilipino, isang uri ng tulang nakuha natin sa impluwensya ng mga Espanyol. Ito ay may sukat na walong pantig bawat linya at may apat na linya sa isang saknong. Ang korido ay binibigkas sa pamamagitan ng pakantang pagpapahayag ng mga tula.

Corrido at buhay na pinagdaanan nang talong Prisipeng magkakapatid na anak nang haring Fernando at nang Reina Valeriana sa Kahariang Berbanya.

ARALIN 2

IBONG ADARNA

Si Haring Fernando at ang Tatlong Prinsipe

Ang Berbanya ay isang mayamang kaharian kung saan sagana, tahimik at payapa ang pamumuhay. Madalas na may piging at pagdiriwang na nagagaganap sa kaharian sapagkat masayahin ang hari’t reyna. May tatlo silang anak na lalaki na pawing may kakayahang magmana ng trono. Sila ay sina Don Pedro, Don Diego at ang bunsong si Don Juan. Nakatakda na silang papiliin kung ang pagpapari o paglilingkod sa kaharian ng Berbanya ang tatahaking landas. Walang nakahihihgit kaninuman sa tatlong prinsipe kung likas na galling at talino ang sukatan kaya lahat sila ay itinanghal na tagapaglingkod ng palasyo. Nagsanay sila sa paghawak ng patalim at sandats ngunit sa pagsapit ng takdang panahon ay isa lamang ang maaaring magkamit ng trono. Hindi maitatwa ng hari na ang paborito niyang anak ay ang bunsong si Don Juan kaya namayani ang inggit sa puso ng panganay na si Don Pedro.

ARALIN 3

IBONG ADARNA

Ang Panaginip ng Hari

Dinapuan ng malubhang karamdaman si Don Fernando dulot ng isang masamang panaginip. Nakita ng hari sa panaginip na pinaslang si Don Juan ng dalawang buhong at inihulog sa malalim na balon. Mula noon ay hindi na nakatulog ang hari at hindi na halos makakain hanggang sa maging buto’t balat. Labis ang naging pag-aalala ng reyna at ng tatlong prinsipe dahil walang sinumang makapagbigay ng lunas sa hari. Dumating ang isang medikong paham na nagsabing ang sakit ng hari ay bunga ng panagimpan at ang tanging lunas ay ang awit ng isang ibong matatagpuan sa bundok ng Tabor at nakadapo sa kumikinang na puno ng Piedras Platas. Sa gabi lamang daw matatagpuan ang ibon sapagkat sa araw ay nasa mga burol ito upang manginain kasama ang iba pang mga ibon.

ARALIN 4

IBONG ADARNA

Si Don Pedro at ang Puno ng Piedras Platas

Tatlong buwan ang ginawang paglalakbay ni Don Pedro bago natagpuan ang landas paakyat ng Bundok Tabor. Hindi nakayanan ng kanyang kabayo ang hirap kaya nasawi. Hindi naglaon ay natagpuan din ni Don Pedro and Pierdas Platas. Namangha ang prinsipe sapagkat kumikinang itong tila diyamante. Labis ang kanyang pagtataka dahil isa man sa laksa-laksang ibon na nagdadatingan ay walang nagtangkang dumapo sa puno. Matagal na naghintay si Don Pedro hanggang sa nakatulog. Hindi na niya namalayan ang pagdating ng Ibong Adarna. Humapon ang mahiwagang ibon sa sanga ng Pierdas Platas at agad nagpalit ng balahibo. Nakasanayan ng Ibong Adarna na dumumi bago tuluyang matulog. Ang ipot ng ibon ay pumatak sa natutulog na si Don Pedro. Iglap lamang at ang prinsipe ng Berbanya ay naging isang bato.

ARALIN 5

IBONG ADARNA

Si Don Diego at ang Awit ng Ibong Adarna

Hindi na nakabalik si Don Pedro sa kaharian ng Berbanya kaya inatasan ng Haring Fernando ang ikalawang anak na si Don Diego na hanapin ang kapatid at hulihin ang Ibong Adarna. Limang buwan ang naging paglalakbay ni Don Diego at dahil sa hirap ay namatay din ang kanyang kabayo. Nagpatuloy sa paghahanap ang prinsipe bitbit ang kanyang baon. Hindi niya inaasahang narrating nap ala nya ang Pierdas Plats. Namangha rin siya sa kagandahan nito at labis na pinatakhan kung bakit walang dumadapo isa mang ibon sa kahoy na kumikinang. Nagpahinga si Don Diego sa isang batong naroon hanggang dumating ang Ibong Adrana. Nasaksihan niya ang piyong beses na pag-awit ng mahiwagang ibon ay inantok at napaidlip si Don Diego. Napatakan siya ng ipo ng mahiwagang ibon hanggang sa siya’y naging bato. Nagmistulang libingan ang ilalim ng Piedras Platas sapagkat magkatabi ang dalawang prisipeng kapwa naging bato.

ARALIN 6

IBONG ADARNA

Si Don Juan, ang Bunsong Anak

Tatlong taon na ang lumipas at lalong lumubha ang kalagayan ni Haring Fernando. Nag-aatubili ang hari na utusan si Don Juan na hanapin ang dalawang prinsipe at ang Ibong Adarna. Nag-aalala siyang baka mapahamak ang bunsong anak. Humingi ng bendisyon si Don Juan upang payagan siyang makapaglakbay at hanapin ang lunas ng ama gayundin ang dalawang kapatid. Sa takot ng hari nab aka maisipan ni Don Juan na magtanan ay pinahintulutan niya ito. Hindi nagdala ng kabayo si Don Juan at sa halip ay naglakad. Naniniwala ang prinsipe na ang matapat na layunin ang magbibigay sa kanya ng biyaya. Nagbaon siya ng limang tinapay at tuwing makaisang buwan lamang kumakain. Hindi niya alintana ang anumang gutom, pagod at hirap na dinaranas. Panay ang usal niya ng panalangin sa Mahal na Birhen upang matagalan ang hirap. Apat na buwan siyang naglakbay at tumigas na ang natitira niyang tinapay. Narating ni Don Juan ang kapatagang bahagi ng Bundok Tabor. Doon ay natagpuan niya ang isang leprosong matandang lalaki.

ARALIN 7

IBONG ADARNA

Ang Gantimpala ng Karapat-dapat

Humingi ng limos ang leproso kay Don Juan. Ipinagkaloob ng prinsipe sa matanda ang natitira niyang tinapay. Nalaman ng leproso ang pakay ni Don Juan sa lugar na iyon. Nagbilin siya kay Don Juan na huwag masilaw sa kinang ng Piedras Platas at sa halip ay tumanaw sa ibaba upang Makita ang isang dampa. Doon ay matatagpuan ng prinsipe ang isang ermitanyong makakatulong sa paghanap ng lunas sa sakit ng hari. Isinauli ng leproso ang tinapay kay Don Juan pero ayaw iyong tanggapin ng prinsipe. Narating ni Don Juan ang Piedras Platas at dahil sa paghanga sa pagkamangha ay muntik nang makalimmto sa tagubilin ng leproso. Nagbalik ang diwa niya ay nakita ang dampa. Nagtungo si Don Juan upang humingi ng tulong sa ermitanyo. Laking pagtataka ng prinsipe nang Makita sa loob ng dampa ang ibiniay na tinapay sa leproso. Sa kabila ng hiwagang nararamdaman ay buong pagtitiwalang nakinig ang prinsipe sa payo ng ermitanyo. Natuklasan niya na ang Ibong Adarna ay isang engkantado. Malalim na ang gabi kung ito ay dumapo sa Piedras Platas. Pitong beses na umaawit ang ibon at pitong beses ding nagpapalit ng kulay ng balahibo. Sa oras na umawit ang ibon ay kailangan niyang hiwain ang palad at pigaan ng dayap upan malabanan ang antok. Bago matulog ang ibon ay dudumi ito at kailangang maiwasan niya iyon upang hindmaging bato. Ibinigay ng ermitanyo ang sintas ng ginto para magamit niyang panghuli at panggapos sa ibon.

ARALIN 8

IBONG ADARNA

Ang Bunga ng Pagpapakasakit

Nasa ilalim ng punong Piedras Platas si Don Juan. Hindi siya napagod sa paghihintaay hanggang sa lumalim na ang gabi. Humapon na rin sa wakas ang Ibong Adarna sa Piedras Platas. Kahanga-hanga ang taglay na gilas at kariktan ng ibon sa labis na nagpahiwaga ng daigdig. Nagsimula na itong umawit at nagpalit na rin ng kulay ng balahibo. Napahikab si Don Juan nang mainig ang awit ng ibon. Hiniwa ni Don Juan ang palad sa pamamagitan ng labaha at pinigaan ng dayap ang sugat. Tila pinanawan siya ng bait sa tindi ng sakit kaya’t tuluyang nawala ang antok. Pitong awit ng ibon ang katumbas ng pitong sugat ni Don Juan sa palad. Dumumi ang ibon ngunit iniwasan ni Don Juan na mapatakan ng ipot upang hind imaging bato. Natulog na ang Ibong Adarna na nakabuka ang mga pakpak at dilat ang dalawang mata kaya mapagkakamalang gising pa. Agad niyang sinunggaban ang ibon upang maitali sa paa. Dinala ni Don Juan ang ibon sa dampa at natutuwang hinimas pa ito ng ermitanyo saka ikinulong sa hawla.

Inutusan ng ermitanyo si Don Juan na kunin ang banga at punuin ng tubig para buhusan ang dalawang batong tila puntod na nasa ilalim ng Piedras Platas. Agad sinunod ni Don Juan ang utos. Agad siyang sumalok ng tubig at nagtungo sa dalawang bato. Binuhusan ni Don Juan ng tubig ang batong si Don Pedro at agad itong nabuhay. Tumayo si Don Pedro at nanagis na niyakap ang bunsong kapatid. Isinunod na iniligtas ni Don Juan si Don Diego at tulad ng panganay na kapatid ay naging tao itong muli. Masayang nagyakapan ang tatlong prinsipe. Labis silang nagalak sa tiyak na kaligtasan ng kanilang amang hari dahil sa pagkahuli ni Don Juan sa Ibong Adarna. Nagpunta sa dampa ng ermitanyo ang tatlong prinsipe upang ipaalam dito ang nangyari.

Pinahiran ng ermitanyo ng gamot mula sa botelya ang sugat sa palad ni Don Juan at agad na gumaling. Nabigla na naman si Don Juan sa panibagong hiwaga na namalas niya. Nagbilin ang ermitanyo sa tatlong prinsipe na nawa’y makarating sila ng malugod at mapayapa sa kahariang Berbanya alang-alang sa kaligtasan ng hri. Sinabi rin ng ermitanyo na ang paglililo’y huwag sanang manahan sa kaninumang puso

ARALIN 9

IBONG ADARNA

Ang Bunga ng Inggit

Naunang naglakad si Don Juan habang dala ang hawla. Palihim naming kinausap ni Don Pedro si Don Diego. Dahil sa labis na inggit ay binalak ni Don Pedro na patayin si Don Juan. Nabigla si Don Diego at agad tumutol sa plano ng panganay na kapatid ngunit sa huli’y nakumbinsi din. Sumang-ayon ito na bugbugin si Don Juan basta huwag lamang papatayin. Natuwa si Don Pedro sapagkat iiwanan nilang sugatan si Don Juan sa kagubatan kaya natitiyak na doon na rin ito daratnan ng kamatayan at sila na ang mag-uuwi ng Ibong Adarna. Pinagtulungan nina Don Pedro at Don Diego na bugbugin ang bunsong kapatid. Hindi naman nanlaban si Don Juan.

Bumalik sa palasyo ng Berbanya sina Don Pedro at Don Diego. Dinatnan nilang nakaratay pa rin ang amang hari. Nagpilit bumangon si Haring Fernando at sabik na niyakap ang dalawang anak na matagal na hindi nakita. Agad ding nanlumo ang hari nang malamang hindi kasamang nagbalik si Don Juan. Tinanong ng hari kung nasaan si Don Juan ngunit ang sagot ng magkapatid ay ewan nila. Iniharap sa hari ang Ibong Adarna at laking pagkabigla nito dahil pangit at lulugo-lugo ang ibon. Labis na pinagtakhan ng hari ang sinabi ng medikong paham na ang ibon ay makapitong ulit na nagbibihis ng anyo at nagpapalit ng kulay ng balahibo. Natiyak ng hari na sa anyo ng ibon ay hindi siya mapapagaling ng awit nito at sa halip ay lalo siyang lulubha. Muling naalala ng hari ang panaginip na naging sanhi ng malubha niyang sakit. Pinaslang dawn g dalawang buhong si Don Juan. Lalong lumubha ang kalagayan ng hari sa paglipas ng mga araw. Ayaw pa ring kumanta ng ibon sapagkat wala ang tunay na nagmamay-ari sa kanya na walang iba kundi si Don Juan. Umaasa ang ibon na buhay pa ang prinsipe at matutuklasan din ng mga magulang ang naging kataksilan nina Don Pedro at Don Diego.

ARALIN 10

IBONG ADARNA

Ang Dalangin ng Bunsong Anak sa Gitna ng Paghihirap

Nasa gitna ng kagubatan si Don Juan at tila papanawan ng bait sa hirap na dinaranas. Maga ang buong katawan niya, may pilay sa tadyang, at matindi ang nararamdamang gutom at pagkauhaw. Wala siyang makitang kaligtasan o maaaring makatulong kaya anumang oras ay maaari siyang mamatay. Tanging panalangin ang huli niyang pag-asa. Nagdasal siya sa Mahal na Birhen upang humaba pa ang buhay at iligtas ang amang may karamdaman. Hindi niya mapaniwalaan ang ginawa sa kanya nina Don Pedro at Don Diego sapagkat para sa kanya ang karangalan nilang tatlo ay iisa. Kaya niyang ipagkaloob ang Ibong Adarna sa dalawang kapatid kung iyon ang hangad ng mga ito at hindi na kailangang pagtaksilan pa. Naalala niya ang mga magulang lalo na ang kalagayan ng ama sa gitna ng pagnanaknak ng kanyang mga sugat. Naalala niya sa gitna ng paghihirap ang baying kanyang sinilangan, ang palasyong kanyang kinalakhan at ang pag-aaruga ng mahal na ina na malabis na niyang pinananabikan.

ARALIN 11

IBONG ADARNA

Ang Awit ng Ibong Adarna

Sa libis ng isang bundok ay sumulpot ang isang matandang ermitanyo at natagpuan si Don Juan na nakahandusay sa lupa. Walang malay si Don Juan at bakas pa rin ang pagkalamog ng katawan. Matinding habag ang naramdaman ng ermitanyo sa sinapit ng prinsipe na kulang na lamang ay datnan ng kamatayan sa pook na iyon. Sa ikalawang pagkakataon ay muli nitong ginamot ang sugat ng kawawang prinsipe. Iglap na naglaho ang mga sugat ng prinsipe sa katawan. Tila Diyos ang tingin ni Don Juan sa matandang ermitanyo dahil sa isa na namang nasaksihang himala. Niyakap niya ang ermitanyo at malugod na nagpasalamat sa pagliligtas sa kanyang buhay. Nais niyang gumanti ng utang na loob dito ngunit iyon ay itinuring ng ermitanyo na isang kawanggawa. Inutusan ng ermitanyo na umuwi sa kanilang kaharian si Don Juan upang iligtas ang buhay ng ama. Nagmamadaling tinahak ng prinsipe ang daan pauwi ng Berbanya.

Nakabalik ng kaharian ng Berbanya si Don Juan. Namutla sina Don Pedro at Don Diego nang makita ang bunsong kapatid. Agad lumuhod sa harapan ng hari si Don Juan habang nakaratay pa rin sa higaan ang ama. Umawit ang Ibong Adarna at inilahad ang buong katotohanan. Pitong ulit itong nagpakitang gilas ng pagpapalit ng balahibo habang isinasalaysay ang mga pinagdaanang hirap ni Don Juan hanggang pagtaksilan ng dalawang sukab na prinsipe. Matapos ang ikapitong awit ng ibon ay tila hindi man lamang nagkaroon ng karamdaman ang hari at bigla itong nakatayo. Sa labis na kagalakan ay niyakap si Don Juan at hinagkan pati ang ibon. Tinipon niya ang mga kagawad ng palasyo upang hatulan na ipatapon sina Don Pedro at Don Diego bilang kaparusahan. Nahabag si Don Juan sa mga kapatid kaya agad lumuhod sa harap ng ama. Inihingi niya ng kapatawaran ang dalawang kapatid. Lumambot ang puso ng hari dahil sa kababaang loob ng kanyang bunso. Pinatawad ng hari ang dalawang prinsipe sa pangakong hindi na mauulit ang kataksilang iyon sapagkat sa susunod ay kamatayan na ang magiging kapalit. Labis ang kagalakang niyakap ni Don Juan ang dalawang kapatid. Nagbalik ang kasiyahan sa buong palasyo dahil sa tuluyang paggaling ng hari na naging aliwan ang pag-awit ng Ibong Adarna.

ARALIN 12

IBONG ADARNA

Ang Muling Kapahamakan ni Don Juan

Labis na nalugod ang hari sa Ibong Adarna. Gabi-gabi nitong dinadalaw ang mahiwagang ibon sa hawla. Maging ang reyna ay nakadama ng panibugho dahil sa labis na kaluguran ng hari sa ibon. Upang hindi na mawalay ang ibon ay nagpasya ang hari na pabantayan ito sa mga anak. Nagbilin ang hari na mananagot sa kanya ang sinumang magpabaya sa tatlo. Halinhinan ang tatlong prinsipe sa pagbabantay. Ikinainis ni Don Pedro na naging tagapagbantay lamang siya ng ibon gayong isa siyang prinsipe. Si Don Diego ay madalas antukin at naiinip sa bagal ng oras habang nagbabantay. Kinakausap naman ni Don Juan ang Ibong Adarna sa tuwing siya ang tagapagbantay upang hindi dalawin ng antok. Muling nagplano ng kataksilan sina Don Pedro at Don Diego. May pag-aalinlangan si Don Diego subalit nangako si Don Pedro na ito ang magiging kanang kamay sakaling siya na ang maging hari. Sa dalawang magkasunod na iskedyul ng pagbabantay sa Ibong Adarna ay nakatulog si Don Juan sa labis na pagod at puyat. Hindi niya namalayan nang pakawalan nina Don Pedro at Don Diego ang Ibong Adarna.

Hindi pa man nagliliwanag ay nagpasya nang lumisan si Don Juan sapagkat nabatid na niya ang naging pagkakamali at kailangan niyang magtago. Sa paggising ng hari sa umagang iyon ay agad nagtungo sa silid na kinaroroonan ng Ibong Adarna. Laking panggigilalas niya nang malamang wala ang ibon sa hawla. Agad ipinatawag ng hari ang tatlong anak subalit dalawa lamang ang humarap. Muling humabi ng kasinungalingan ang dalawang buhong na prinsipe subalit hindi agad sila pinaniwalaan ng hari. Ipinahanap ng hari ang bunsong anak ngunit hindi na ito natagpuan sa loob ng palasyo. Sinabi nina Don Diego at Don Pedro na nagtaksil si Don Juan at kanilang hahanapin upang iharap sa ama para mapatawan ng parusa. Umalis ang dalawa upang hanapin ang nagtatagong si Don Juan. Nilakbay nila ang bukid, burol at bundok subalit hindi nila natagpuan ang bunsong kapatid. Hanggang sa narrating nila ang kabundukan ng Armenya kung saan naroon si Don Juan.

ARALIN 13
IBONG ADARNA

Sa Bundok Armenya

Isang paraiso sa kagandahan ang kabundukan ng Armenya. Napakaganda ng paligid. Maraming hayop at mga pananim dito gaya ng mga puno at bungang kahoy. Napakarami ring ibon dito gaya ng maya, pugo at kalaw, may pandanggo at kumintang, may mga limbas, uwak at lawin. Napakalinaw ng tubig sa batis at napakaraming suso na nakakapit sa mga batuhan. Walang magugutom sa pook na iyon dahil sa mayamang kalikasan. Doon na nanirahan si Don Juan upang pagtakpan at huwag maparusahan ang tunay na maysala sa pagkawala ng Ibong Adarna. Nahihiya si Don Diego na humarap kay Don Juan dahil sa nagawa na namang pagkakasala subalit dahil sa panunulsol ni Don Pedro ay nagpasya silang manirahan na rin doon kasama ni Don Juan. Hindi naman nagawang tumanggi ni Don Juan dahil sa pagmamahal sa mga kapatid. Isang magandang bahay na gawa sa kahoy ang naging tahanan ng tatlong prinsipe at maligaya silang nanirahan sa Armenya. Napakaamo ng mga hayop sa kanila at tila mga panginoon sila kung ituring. Sa paglipas ng panahon, nagpasya ang tatlo na tuklasin ang bahagi ng kabundukan na hindai pa nila nararating. Sa katanghaliang tapat ay naglakbay ang tatlo para maghanap ng bagong kapalaran.

ARALIN 14
IBONG ADARNA

Ang Mahiwagang Balon

Isang balon ang nakita ng tatlong magkakapatid na prinsipe. Ang bunganga ng balon ay batong marmol na makinis at ang lumot sa paligid ay mga gintong nakaukit. Mangha ang tatlong prinsipe habang nakatingin sa napakalalim na balon gayong wala itong tubig. May lubid na naroon upang magamit ng sinumang nais magtangkang bumaba. Naunang bumaba ng balon si Don Pedro sapagkat siya ang panganay. Tatlumpung dipa lamang ang nalusong ni Don Pedro sapagkat hindi niya nagawang tagalan ang labis na kadiliman sa loob ng balon. Ang sumunod na bumaba ng balon ay si Don Diego ngunit hindi rin niya iyon nagawang tagalan. Natulala sa takot ang pangalawang prinsipe nang tangkaing tuklasin ang lihim ng balon. Si Don Juan ang pinakahuling sumubok na bumaba ng balon. Bagama’t napakadilim sa loob ng balon ay buong tapang na hinarap ni Don Juan ang malaking takot na hindi nagawang harapin ng dalawang kapatid. Malalim na ang narating ni Don Juan at patuloy pa rin siya sa pagbaba. Naiinip na si Don Pedro sapagkat hindi pa umaahon si Don Juan samantalang nababahala na si Don Diego baka napahamak ang bunsong kapatid.

ARALIN 15
IBONG ADARNA

Ang Unang Babaeng Nagpatibok sa Puso ni Don Juan

Narating ni Don Juan ang pinakamalalim na bahagi ng balon. Namangha siya dahil isang napakagandang hardin ang tumambad sa kanyang paningin. Natuklasan niyang may nakatagong paraiso sa pinakaubod ng lupain ng Armenya. Mahalaman at mabulaklak ang paligid at humahalimuyak sa bango. May palasyo ritong kumikislap na yari sag into at pilak. Nakita ni Don Juan ang isang babaing diyosa sa kagandahan. Pakiwari niya ay dinadaya ng langit ang paningin kaya nakakita siya ng isang anghel. Hindi naman makapaniwala ang prinsesang si Donya Juana na narrating ni Don Juan ang pook na iyon. Lumuhod si Don Juan sa harapan ni Donya Juana at nagpakilalang prinsipe ng Berbanya. Inihingi ng paumanhin ng prinsipe ang kapangahasang makarating sa pook na iyon makita lang ang kagandahan ng prinsesa. Sumamo si Don Juan na sana’y tanggapin ni Donya Juana ang kanyang pag-ibig. Hindi naman siya nabigo sapagkat umibig din sa kanya ang prinsesa.

Ipinagtapat ni Donya Juana kay Don Juan na ang bantay sa hardin ay isang malupit na higante. Hindi nagtagal ay dumating ng higante at sinabing may naamoy na tao. Kinilabutan ang prinsesa sa lakas ng tinig ng higante. Nakita ng higante si Don Juan at agad hinarap ang higante. Pinagsabihan niya itong itikom ang bibig sapagkat hindi mangyayari ang masamang balak. Walang takot na nakipaglaban si Don Juan sa higante sa pamamagitan ng kanyang napakatalas na espada. Agad na naigupo ng angking galling ni Don Juan sa pakikipaglaban ang higanteng tampalasan. Ayaw lisanin ni Donya Juana ang pook na iyon na hindi kasama ang bunsong kapatid na si Prinsesa Leonora. Hiniling nit okay Don Juan na iligtas din ang kapatid. Muling binalaan ni Donya Juana si Don Juan sapagkat mas mabagsik ang bantay ni Prinsesa Leonora na walang iba kundi ang serpyenteng may pitong ulo na kahit tagpasin ay muling tumutubo at nabubuhay. Sa hindi kalayuang palasyo matatagpuan si Prinsesa Leonora. Natagpuan ni Don Juan ang palasyong may malaking hagdanang ginto.

ARALIN 16
IBONG ADARNA

Si Donya Leonora at ang Serpyente

Nabigla ang namimintanang si Prinsesa Leonora nang makita si Don Juan. Ang palamuti sa bintana ng palasyo ay mga perlas at rubi. Higit na maningning ang kagandahan ng prinsesa kaya’t labis na nabighani ang puso ni Don Juan. Agad tinanong ng prinsesa kung sino ang pangahas na dumating at noon din ay inutusan si Don Juan na lisanin ang pook na iyon. Batid ng prinsesa na hindi magtatagal ay darating na ang serpyenteng bantay ng palasyo. Nakiusap at nagmakaawa si Don Juan na siya’y kupkupin ng prinsesa sapagkat tunay na nabihag ang kanyang puso. Nakalimot siya sa naghihintay na prinsesang si Donya Juana. Dahil sa matatamis na salita ay lumambot ang puso ni Prinsesa Leonora at pinapanhik si Don Juan sa loob ng palasyo. Agad inalam ni Prinsesa Leonora kung paano natagpuan ng prinsipe ang pook na iyon. Ipinagtapat ni Don Juan ang nagin mga pagdurusa at pagsisikap upang matuklasan ang hiwaga ng balon. Nangako ng tapat na pag-ibig si Don Juan kay Prinsesa Leoonora bagama’t nangangamba ang prinsesa nab aka maglilo sa pangako ang prinsipe. Hanggang sa naramdaman nilang yumayanig na ang buong paligid.

Gumapang ang ahas paakyat ng hagdanan. Agad hinarap ni Don Juan ang serpyente. Maliksi si Don Juan kaya’t hindi siya nagawang lingkisin ng ahas. Tinagpas ni Don Juan ang ulo ng serpyente ngunit muling tumuboiyon at nabuhay. Nakaramdam ng pagod si Don Juan at sa gitna ng pakikipaglaban ay hindi niya nakalimutang manalangin. Nanumbalik ang kanyang sigla at higit na naging matapang. Tatlong oras ang itinagal ng kanilang labanan hanggang sa mapagod ang serpyente. Inihagis ni Prinsesa Leonora kay Don Juan ang mabagsik ang balsamo upang ilagay sa bawat ulong matatagpas. Lalong nagalit ang serpyente at muling hinalihaw si Don Juan. Agad namang nakaiwas sa tiyak na kamatayan ang prinsipe. Muling umigkas ang espada ng matapang na prinsipe hanggang sa natagpas ang pinakahuling ulo ng ahas. Hindi na iyon tumubo makaraang lagyan ng balsam. Naiakyat sa itaas ng balon ang dalawang prinsesa. Nalaman ng dalawang kapatid ni Don Juan ang pagpaslang niya sa higante at ahas upang mailigtas ang dalawa. Muling nanaig ang inggit kay Don Pedro lalo pa at nabighani ito ng kagandahan ni Prinsesa Leonora.

ARALIN 17
IBONG ADARNA

Ang Muling Pagtataksil kay Don Juan

Naiwanan ni Prinsesa Leonora ang singsing na diyamante sa pamana ng ina. Ang kanyang lobo lamang ang naisama. Nagpasya si Don Juan na balikan iyon kahit tutol ang prinsesa. Bumaba sa malalim na balon si Don Juan ngunit pinutol ni Don Pedro ang lubid. Hinimatay si Prinsesa Leonora dahil sa kataksilang iyon at nang matauhan ay nasa bisig na siya ng prinsipeng sukab. Ipinangako ni Don Pedro na magiging reyna ng Berbanya si Prinsesa Leonora.

ARALIN 18
IBONG ADARNA

Ang Kahilingan ni Donya Leonora sa Hari ng Berbanya

Pinakawalan ng prinsesa ang lobong engkantada at inutusang iligtas si Don Juan. Nanaginip si Haring Fernando na ang bunsong si Don Juan ay muli na namang pinagtaksilan. Ibinalita ng ministro ang pagdating ng mga prinsipe. Nakaluhod si Don Pedro at Don Diego kasama ang dalawang prinsesa nang datnan ng hari. Sinabi di Don Pedro na hindi nila natagpuan si Don Juan at sa halip ay ang dalawang prinsesa ang kanilang nailigtas sa kamay ng higante at serpyente. Hiniling ni Don Pedro na silang apat ay maikasal sa lalong medaling panahon. Hiniling naman ni Prinsesa Leonora sa hari na siya ay ipakasal pagkaraan ng pitong taon sapagkat siya ay may panata. Suman-ayon ang hari at itinakda ang kasal nina Donya Juana at Don Diego. Nagkaroon ng siyam na araw ng pagsasaya sa kaharian.

ARALIN 19
IBONG ADARNA

Ang Habilin sa Mahiwagang Lobo

Inabutan ng engkantadang lobo si Don Juan na duguan at lamog ang katawan. Mabilis na kumilos ang lobo upang kumuha ng tatlong bote at agad na nagtungo sa Ilog Jordan. Bagama’t may mahigpit na tagapagbantay ang ilog ay nagawa itong linlangin ng lobo upang malagyan ng tubig ang tatlong bote. Natuklasan iyon ng bantay at hinabol ang lobo. Tumalon ang lobo sa bangin ng isang burol upang hindi masukol. Nakabalik ang lobo at agad ipinahid ang tubig sa buong katawan ni Don Juan. Nanumbalik agad ang lakas ng prinsipe at nabahaw ang mga sugat. Nilapitan niya ang lobo at niyakap. Para namang bata ang lobo na kumandong nang buong tuwa kay Don Juan. Nagbalik sila ng palasyo upang kunin ang diyamanteng singsing ni Prinsesa Leonora. Naghintay lamang sa labas ng palasyo ang lobo. Sa tulong din ng lobo ay medaling nakaahon ng balon si Don Juan. Agad na ring nagpaalam ang lobo at iniwanan na si Don Juan na maglalakbay pa sa liblib ng kabundukan. Pabalik na ng Berbanya si Don Juan ngunit siya’y napagod. Natagpuan niya ang isang punongkahoy na mayabong at doon siya ay nagpahinga.

ARALIN 20
IBONG ADARNA

Ang Payo ng Ibong Adarna kay Don Juan

Umawit ang Ibong Adarna upang gisingin si Don Juan. Nagising ang prinsipe at laking tuwa niya nang makita ang ibon na nakadapo sa sanga. Sa pamamagitan ng awit ay nagsalaysay ang ibon kay Don Juan. Nalaman niyang kaya umalis ang ibon ay nais lamang siyang iligtas nito sa isang pasakit. Ang tunay na pakay nina Don Pedro at Don Diego ay patayin silang dalawa. Inutusan ng Ibong Adarna na maglakbay si Don Juan patungo sa isang napakalayong reyno na isang napakagandang kaharian sa dakong silangan. Anang mahiwagang ibon, doon ay matatagpuan ng prinsipe ang tatlong magkakapatid na prinsesa na sina Isabel, Juana at Maria Blanca. Ang tatlo ay mga mutyang anak ni Haring Salermo, isang haring ubod ng tuso at talino. Sinabi ng ibon kay Don Juan na si Maria Blanca ang piliin sa tatlong prinsesa sapagkat ang ganda nito ay walang kaparis. Sa payo ng Ibong Adarna, naglakbay si Don Juan upang hanapin ang Reyno de los Cristales. Samantala, sa palasyo ng Berbanyaay patuloy na tumatangis si Prinsesa Leonora. Ayaw mawala ang pag-aalala ng prinsesa nab aka hindi nailigtas ng lobong engkantada si Don Juan. Umaasa siyang sana ay dalawin kahit ng kaluluwa ng prinsipeng pinakaiibig.

ARALIN 21
IBONG ADARNA

Ang Panaghoy ni Donya Leonora

Patuloy sa pagtangis si Prinsesa Leonora habang naghahanap si Don Juan ng ibang kapalaran. Madalas siyang puntahan ni Don Pedro sa kanyang silid ngunit tuwing malalaman na hindi iyon si Don Juan ay ayaw niya itong pagbuksan. Inaalo siya ni Don Pedro pero wala itong magawa kundi ang magngitngit ang kalooban. Ang pangalan pa rin ni Don Juan ang tinatawag ng prinsesa. Nagbabanta ang kalooban ni Don Pedro na kung mabibigo kay Prinsesa Leonora ay may mangyayaring masama. Hiniling ni Don Pedro sa prinsesa na limutin na si Don Juan sapagkat hindi na ito magbabalik at malaon nang patay. Sa kabila ng lahat ay si Don Juan pa rin ang nasa isip ni Prinsesa Leonora. Tatlong taon na siyang naghihintay at nagtitiis subalit hindi niya maatim na magpakasal kay Don Pedro. Patuloy sa kanyang pananambitan ang prinsesa. Pinagtatakhan niya ng labis na kung hindi nakaligtas si Don Juan, bakit hindi na nagbalik ang engkantadang lobo sa kanya?

ARALIN 22
IBONG ADARNA

Ang Paglalakbay ni Don Juan

Sa loob ng tatlong taon ay naglakad sa parang at mga gubat si Don Juan. Sa halip na matagpuan ang Reyno delos Cristales ay lalo siyang naligaw at napalayo. Natagpuan niya ang isang matanda sa paglalakbay. Siya ay gutom na gutom at nanghingi ng limos. Binigyan siya ng matanda ng tinapay na durog at bukbukin sa itim. Dahil sa matinding gutom ay kinain niya iyon. Laking pagtataka ni Don Juan dahil napakalinamnam ng tinapay. Binigyan din siya ng matanda ng pulot-pukyutan at inabutan ng inumin sa bumbong. Sa labis na kauhawanay hiningi niya ang pahintulot ng matanda para ubusin ang inumin. Laking pagtataka niya sapagkat hindi nabawasan ang lamang tubig ng bumbong. Isa na namang talinghaga ng mundo ang kanyang nasaksihan. Nanumbalik ang lakas at sigla ni Don Juan. Nalaman ng matanda na hinahanap niya ang daan patungong Reyno delos Cristales. Napamulagat ang matanda. Isang daang taon na raw ito sa baying iyon ngunit hindi nito alam ang daang hinahanap ni Don Juan. Pinapunta siya ng matanda sa ikapitong bundok upang hanapin ang isang ermitanyo. Binigyan siya nito ng kapirasong baro upang marapatin siyang paglingkuran ng ermitanyo. Sabihin lamang daw ni Don Juan na mula iyon sa isang matandang sugatan.

ARALIN 23
IBONG ADARNA

Sa Dulo ng Paghihirap

Samantala ay patuloy na naglalakbay sa mga bundok at kaparangan si Don Juan. Inabot siya ng limang buwang paglalakad. Pitong bundok ang kanyang binagtas, pitong dusa’t pitong hirap hanggang sa marating niya ang dampa ng ermitanyo. Natagpuan ni Don Juan sa ikapitong bundok ang ermitanyong hanggang baywang ang balbas. Nagalit ang ermitanyo dahil nabulabog ang katahimikan nito. Ibinigay ni Don Juan ang kapirasong baron a galling sa matandang nagpalimos ng pagkain at inumin sa kanya. Nanangis ang ermitanyo. Tinawag ang Panginoong Jesus at sinabing diyata’t ipinadala ang piraso ng baro. Nalaman ng ermitanyo ang pakay ng prinsipe ngunit sa loob ng limang daang taong paninirahan ay hindi nito nababatid ang Reyno delos Cristales. Pinatugtog ng ermitanyo ang kampana na nasa pintuan at nagdatingan ang mga hayop sa Armenya ngunit walang nakakabatid ng kinaroroonan ng reyno. Ibinigay ng ermitanyo ang piraso ng bar okay Don Juan at inutusan ang olikornyo na ihatid ang prinsipe sa bahay ng kapatid nito. Sumakay si Don Juan sa likod ng ibon. Natagpuan ni Don Juan ang ermitanyong ang balbas ay nakasayad na sa lupa. Nagalit ang ermitanyo sa pangahas na dumating. Ibinigay ni Don Juan ang ipinadalang baron g pinanggalingang ermitanyo. Nanangis ang ermitanyong kaharap at tinawag ang Panginoong Diyos. Nalaman ng ermitanyo ang sadya ni Don Juan ngunit sa loob ng walong daang taong paninirahan nito sa lugar na iyon ay hindi nito nababatid ang tungkol sa hinahanap na kaharian. Pinatugtog na ermitanyo ang kampana na nasa pintuan. Nagdatingan ang laksa-laksang ibon at nagsihanay ang mga ito ayon sa kanilang laki. Isa man sa mga ito ay walang nakaabot sa napakalayong lupain.

Pagkaraan ng ilang sandal ay dumating ang higanteng agila na pagod na pagod. Nagalit ang ermitanyo sa agila. Kabilin-bilinan ng ermitanyo na sa oras na marinig ang kampana ay kailangang umuwi agad ang mga ibon. Humingi ng tawad ang agila sa panginoon. Sinabi ng agila na napakalayong lugar ang pinanggalingan nito kaya kahit napakabilis nang paglipad ay nahuli pa rin ng dating. Nanggaling ang agila sa lupian ng Reyno delos Cristales. Ikinuwento ng agila kung gaano karikit ang kahariang nais marating ni Don Juan. Ang peras ay tunay na malinamnam. Tuwang-tuwa si Don Juan sapagkat sa wakas ay mararating na niya ang reynong matagal nang hinahanap.Inutusan ng ermitanyo ang agila na dalhin si Don Juan sa Reyno delos Cristales. Sinabi ng agila na mararating nila ang banyo ni Maria Blanca sa loob ng isang buwang paglipad. Pinasamahan sila ng ermitanyo sa laksa-laksang ibon na tagadala ng tatlong daang duruan, limang libong baling na pagkain at tubig na maiinom sa paglalakbay. Sumakay na ang prinsipe sa likuran ng higanteng agila at tumungo na sila sa Dakong Silangan. Lumipad ng napakataas ang agila at tumambad sa paningin ni Don Juan ang napakalawak na langit at dagat na kanilang lalakbayin.

ARALIN 24
IBONG ADARNA

Si Don Juan sa Reyno delos Cristales

Naubos ang pagkain ng Agila sa loob ng isang buwang paglalakbay. Hindi huminto sa paglipad ang agila kahit isang saglit. Lumapag ang agila sa banyong paliguan ni Maria Blanca. Bumaba na si Don Juan at pinagkubli siya ng agila sa halamanan. Ganap na alas kuwatro ng madaling araw ay paparoon si Maria Blanca upang maligo kasama ang dalawang kapatid na prinsesa. May kanya-kanya silang paliguan at malalaman niya kung sino si Maria Blanca sapagkat ito ang pinakamaganda. Iniutos pa ng agila na magtagong mabuti si Don Juan at hintayin ang pagdapo ng tatlong kalapati sa puno ng peras. Nagbilin din ang agila na tibayan ni Don Juan ang dibdib upang magtagumpay sa minimithing pag-ibig. Naiwan si Don Juan at naghintay. Inantok siya subalit pagsapit ng alas kuwatro ng medaling araw ay nakita niya ang tatlong kalapating dumapo sa puno at naging himala ng kagandahan. Si Maria Blanca ang pinakamaganda at agad nabihag ang puso ng prinsipe. Nag-alis ng damit si Maria Blanca at lalo namang nahaling si Don Juan. Lumusong sa tubig ang prinsesa upnag maligo. Kinuha ni Don Juan ang damit nito at pinaghahalikan. Nabigla ang prinsesa nang matuklasang nawawala ang kanyang damit. Nagbanta si Maria Blanca na papatayin niya ang sinumang pangahas na gumawa nito.

Naiwang mag-isa si Maria Blanca sa paliguan sapagkat umalis na ang dalawang kapatid. Hinanap niya ang lapastangang kumuha ng kanyang damit hanggang sa nakita niya si Don Juan. Humingi ng tawad si Don Juan sa prinsesang inibig dahil sa taglay na kariktan. Inihanda ng prinsipe ang sarili sa parusang igagawad ni Mara Blanca. Napawi ang galit ng prinsesa nang makita ang maamong mukha ni Don Juan. Umibig si Maria Blanca sa kakisigang taglay ng prinsipe. Nagpakilala si Don Juan na siya ang bunsong anak ni Haring Fernando mula sa kaharian ng Berbanya. Binalaan ni Maria Blanca si Don Juan na tuso at matalino si Haring Salermo. Ang mga prinsipe, duke at kondeng nakipagsapalaran ay nadaig ng talino ng amang hari kaya ang mga ito ay naging batong palamuti sa hardin ng palasyo. Nalaman ni Don Juan na dadaan siya sa mabibigat na pagsubok ng hari at kakailanganin niya ang tulong ni Maria Blanca. Sinabi ni Maria Blanca na ganap na alas singko ng hapon ay pupunta ng hardin ang kanyang ama. Binalaan niyang huwag papasok sa loob ng palacio real si Don Juan sakaling papasukin ito ng hari. Anang prinsesa ay tiyak na kamatayan ang naghihintay sa loob ng palasyo. Nagpasalamat ang prinsipe at ipinakitang handa ang loob sa anumang pagsubok na ibibigay ng hari. Anuman ang ipag-utos ng hari ay kailangang sundin ni Don Juan. Sa gabi ay magkikita ang dalawa upang alamin ni Maria Blanc ang unang pagsubok ng ama.

ARALIN 25
IBONG ADARNA

Mga Pagsubok ni Haring Salermo

Nagising si Haring Salermo at nakita si Don Juan sa hardin. Nalaman ng hari ang pakay ni Don Juan. Pinatuloy siya ng hari sa loob ng palasyo subalit magalang na tumanggi ang prinsipe at naghintay nang ipag-uutos. Nagpakuha ang hari sa utusan ng isang salop ng trigong kaaani pa lamang at ibinigay kay Don Juan para itanim. Tuwang-tuwa ang hari nang makaalis na si Don Juan sapagkat madadagdagan ang mga prinsipe, konde at kabalyero na naging bato. Malungkot na nakipagkita si Don Juan kay Maria Blanca sapagkat hindi niya matutupad ang ipinag-uutos ng hari. Pinawi ni Maria Blanca ang pag-aalala ng prinsipe. Pinagpahinga at pinatulog niya ng mahimbing si Don Juan sa loob ng tinutuluyang bahay. Ginamit ng prinsesa ang mahika blangka para tupdin ang utos ng hari. Malalim na ang gabi at napatag na ni Maria Blanca ang bundok. Isinabog niya ang trigo at iglap ding namunga. Noong oras ding iyon ay inani ni Maria Blanca ang mga bunga para dalhin sa lutuan ng tinapay. Ang mga Intsik ang gumawa ng tinapay. Nagalapong at namasa ng mga Intsik ang trigong inani ni Maria Blanca. Kinabukasan ay inihain sa hari ang tinapay. Natupad ang unang kahilingan ng hari na almusalin ang iba’t ibang hugis at makukulay na tinapay mula sa isang supot ng trigo lamang.

ARALIN 26
IBONG ADARNA

Pagpapatuloy ng mga Pagsubok

Muling ipinatawag ni Haring salermo si Don Juan upang papanhikin sa palasyo ngunit tumanggi si Don Juan. Pinuntahan ni Haring Salermo si Don Juan sa hardin at sila’y naglakad. Inilabas ng hari ang prasko na may lamang labindalawang negrito. Pinakawalan ng hari ang mga negrito sa karagatan. Nais ng hari na hulihing lahat iyon ni Don Juan at muling isilid sa prasko. Kailangang makita iyon ng hari kinaumagahan upang makaligtas ang prinsipe sa parusang kamatayan. Matamlay na nakipagkita si Don Juan kay Maria Blanca. Paano niya mahuhuli ang mga negrito sa malawak na karagatan? Pinayapa ni Maria Blanca ang kalooban ni Don Juan. Inutusan siya ni Maria Blanca na kumuha ng ilaw at pagsapit ng ikaapat ng medaling araw na tugtog ng orasan ay nagtungo sila sa tabing dagat. Muling ginamit ni Maria Blanca ang kapangyarihan. Nag-utos lamang ito sa mga negritong laruan ng kanyang ama na magmadaling bumalik sa prasko kung ayaw ng mga itong matikman ang kanyang galit. Nagmamadaling nag-ahunan sa karagatan ang mga negrito at isa-isang pumasok sa prasko. Kinaumagahan ay dinatnan ng hari sa mesa ang prasko na may lamang labindalawang negrito. Nagngingitngit sag alit si Haring Salermo dahil hindi niya magawang kitlin ang buhay ni Don Juan. Nag-isip ang hari ng mas mabigat na pagsubok.

Muling nagkita sa hardin sina Don Juan at Haring Salermo. Sinabi ni Don Juan na tapat siya sa pangakong sundin ang utos ng hari at ang kabiguan ay katumbas ng kanyang buhay. Nais ng hari na itapat ng tamang-tama sa kanyang durungawang bintana ang bundok upang ang sariwang hangin ay pumasok sa loob ng palasyo. Kailangang magawa ni Don Juan ang utos ng hari bago sumapit ang kinabukasan. Nakipagkitang muli si Don Juan kay Maria Blanca para sabihin ang ipinagagawa ni Haring Salermo. Pinawi ng prinsesa ang kalungkutan ni Don Juan at sinabing siya ang gagawa noon. Madaling araw na nang maghiwalay ang dalawa. Nagtungo sa bundok si Maria Blanca habang nagpapahinga si Don Juan. Sa pamamagitan ng napakalakas na hangin ay pinalakad ni Maria Blanca ang bundok palapit sa palacio real. Pagsapit ng alas kuwatro ng umaga, ang bundok ay nasa tabi na ng bintana ni Haring Salermo. Papasikat na ang araw nang buksan ni Haring Salermo ang bintana. Nabigla ang hari nang tumambad sa paningin ang bundok na katabi ng bintanang dinurungawan. Hindi sukat akalain ni Haring Salermo na magagawa ni Don Juan ang pinakamahirap na pagsubok.

Iniutos ng hari kay Don Juan na ang bundok ay itabon sa gitna ng karagatan at tayuan ng kastilyo. Kailangang lagyan ng gulod na may pitong hanay at may mga kanyong pananggol ng kaharian, may anim na bateryas at bawat isa ay may kawal na nakasuot pandigma. Mula sa palasyo real ay kailangang may lansangang lalakaran patungo sa kastilyong may nagaganap na digmaan. Ibinigay ng hari kay Don Juan ang mga kasangkapan gaya ng palataw at bareta, piko, kalaykay, maso at kutsara. Sa pamamagitan ng pagsubok na iyon ay masusukat ng hari ang tayog ng kaisipan ng prinsipe. Ikawalo ng gabi ay nagkita sina Don Juan at Maria Blanca. Pinagpahinga na lamang ang prinsipe sapagkat si Maria Blanca na ang gagawa ng utos ng hari. Pinaandar ni Maria Blanca ang bundok patungo sa gitna ng karagatan at ito’y naging muog na maganda. Nagising si Haring Salermo dahil sa malalakas na putukan. Naglakad si Haring Salermo sa lansangan patungo sa kastilyong nasa gitna ng karagatan. Ayaw papasukin ng mga sundalo ang hari ngunit sa isang utos lamang ni Don Juan ay agad nagpugay ang mga ito. Iniutos ng hari kay Don Juan na ipatigil na ang putukan. Ikalima ng hapon ay muling ipinasundo ni Haring Salermo si Don Juan. Nais ng hari na alisin na ang kastilyo at ibalik sa dati ang lahat. Sa pamamagitan ni Maria Blanca ay natupad ang utos ng hari. Lum ubog sa ilalim ng karagatan ang bundok at muling umahon sa dating lugar na kinalalagyan. Natupad na naman ni Don Juan ang kahilingan ng hari.

Muling ipinatawag ni Haring Salermo si Don Juan at sinabing sa kanilang paglalakad patungong kastilyo ay nahulog ang diyamanteng singsing nito. Nais ng hari na hanapin ni Don Juan ang nawawalang singsing sa gitna ng karagatan at matatagpuan ito sa ilalim ng unan. Nagkita sina Don Juan at Maria Blanca sa banyong paliguan ganap na ikasiyam ng gabi. Ang Prinsesa ay kumuha ng isang magandang batya, itak, sangkalan at hapag. Nagpunta sila sa dagat at sumakay ng batya. Inutusan ni Maria Blanca si Don Juan na tadtarin siya ng pinung-pino at ilagay sa tubig. Ipinagbilin niyang huwag hahayaang may matapon ni kapirasong laman at hindi dapat matulog si Don Juan. Lilitaw ang kamay ni Maria Blanca na may dalang singsing at kailangan iyong kunin ni Don Juan. Ginawa lahat ni Don Juan ang ipinagbilin ni Maria Blanca. Naging isda ang prinsesa at sumisid sa ilalim ng karagatan. Naghintay ang prinsipe ngunit siya’y nakatulog. Ilang ulit na lumitaw ang kamay na may dalang singsing subalit hindi iyon nakuha ni Don Juan. Umahon si Maria Blanca na patang-pata. Nagalit si Maria Blanca subalit hindi magawang tiisin ang prinsipe. Sa ikalawang pagkakataon na pagtadtad ni Don Juan kay Maria Blanca ay tumalsik ang isang daliri ng prinsesa. Lumitaw ang kamay sa batya na may hawak na diyamanteng singsing subalit walang hintuturo ang prinsesa. Ibinilin ni Maria Blanca kay Don Juan nag awing pagkakakilanlan sa kanya ang kamay na kulang ng isang daliri. Naibalik kay Haring Salermo ang nawawala nitong diyamanteng singsing.

Muling ipinatawag si Don Juan para muling utusan ng hari. Isang kabayong mailap at malupit ang nais nitong paamuin ng prinsipe. Batid ni Maria Blanca na ang kabayo ay walang iba kundi ang kanyang ama. Ang pamigil at ang renda ay ang dalawang kapatid niya at siya ang preno. Tinuruan ni Maria Blanca ng pamamaraan kung paano mapapaamo ang kabayo. Kapag umalma ang kabayo ay kailangang dagukan at paluin. Kapag lumuluha na ang nagbabagang mga mata ay saka pigilin ang preno at renda. Nagawa lahat ni Don Juan ang mga sinabi ni Maria Blanca. Nagtagumpay ang prinsipe na mapaamo ang kabayo. Nagkita sila ng gabing iyon at nagbilin si Maria Blanca. Tiyak dawn a ipatatawag ng hari si Don Juan. Nakaratay ang hari sa higaan kaya’t si Don Juan ay papapasukin sa palasyo. Maaari na raw pumasok si Don Juan sapagkat nagwakas na ang panganib.

ARALIN 27
IBONG ADARNA

Ang Pagtakas nina Don Juan at Donya Maria

Kinaumagahan ay ipinatawag ni Haring Salermo si Don Juan. Sa loob ng palasyo ay dinatnan niya ang kalihim, kasangguni, kamag-anak at mga kawal ng hari. Lahat sila’y nakangiti kay Don Juan. Nakaratay ang hari ngunit bakas ang kasiyahan sa mukha na labis na pinagtatakhan ng prinsipe. Anang hari ay panahon nang ipagkaloob ang gantimpala kay Don Juan. Pinapili siya ng hari kung sino sa tatlo niyang anak ang nais pakasalan. Dinala siya sa tatlong silid na may butas sa pintuan at nakalitaw lamang ang hintuturo ng tatlong prinsesa. Nilampasan ni Don Juan ang una at pangalawang silid. Pinili niya ang ikatlong pintuan sapagkat naging palatandaan niya ang naputol na hintuturo ni Maria Blanca. Hindi akalain ng hari na ang mapipili ni Don Juan ay ang anak na bunso. Walang nagawa ang hari kung hindi pasamahin ang anak sa prinsipe subalit gumawa ito ng panibagong plano. May kasulatang nagsasaad na ipapadala sa Inglatera si Don Juan upang ang bunsong kapatid ng hari ang mapangasawa ng prinsipe. Nagbanta ang hari na kamatayan ang kapalit sakaling hindi sumang-ayon si Don Juan. Natuklasan ni Maria Blanca ang lihim na plano ng ama at siya’y napaluha. Noon din ay nagpasya si Maria Blanca na tumakas sila ni Don Juan.

Inutusan ni Maria Blanca si Don Juan na kunin ang kabayo sa ikapitong pinto subalit nagkamali ang prinsipe. Ang nakuha niya ay ang kabayo sa ikawalong pinto. Hindi na magawang magsisihan ng magkasintahan dahil kailangan na nilang tumakas. Umaatikabong habulan ang nangyari. Animo’y ipu-ipo sa tulin ang bilis ng pagtakbo ng kabayo ni Haring Salermo. Gumamit ng mahika si Maria Blanca upang hindi sila maabutan nito. Naghulog ang prinsesa ng mga karayom na agad naging mga bakal na tinik. Ikinulong noon si Haring Salermo. Dalawang araw na hinawan ng hari ang paligid upang maipagpatuloy ang paghabol sa mga tumakas. Galit nag alit ang hari habang tinutugis sina Don Juan at Maria Blanca. Inilaglag ng prinsesa ang kanyang sabon upang ang magandang daan ay maging bundok. Naghanap ng ibang daan ang hari upang makahabol ngunit nang malapit na silang abutan ay gumawa na naman ng panibagong mahika si Maria Blanca. Inilaglag ng prinsesa ang kohe niyang dala at ang lupang tuyot ay naging isang karagatan. Hindi na nakahabol ang hari subalit isinumpa si Maria Blanca na langit na ang hahatol sa nagsuwail na anak. Isinumpa niyang makakalimot at magtataksil si Don Juan sa pag-ibig kay Maria Blanca pagsapit nito ng kaharian ng Berbanya. Nagkasakit ang hari sa tindi ng sama ng loob at hindi naglaon ay namatay. Pagraan ng mahabang paglalakbay ay narrating din nina Don Juan at Maria Blanca ang kaharian ng Berbanya.

ARALIN 28
IBONG ADARNA

Ang Muling Pagbabalik sa Berbanya

Ang sumpa ni Haring Salermo ay batid ni Maria Blanca. Nagpaalam si Don Juan kay Maria Blanca na iiwanan muna ang prinsesa s isang nayon upang humarap na mag-isa kay Don Fernando. Anang prinsipe ay kailangang ihanda ang isang engrandeng pagsalubong sa prinsesa ng Reyno delos Cristales. Tutol si Maria Blanca subalit iginiit ni Don Juan na katungkulan niyang parangalan ang pagdating ng prinsesang iniibig. Mahigpit na nagbilin si Maria Blanca na huwag titingin at lalapit sa sinumang babae sa loob ng palasyo upang hindi makalimot sa kanilang sumpaan. Nagbalik sa kaharian ng Berbanya si Don Juan upang hingin ang bendisyon ng amang hari. Malugod na tinanggap ni Haring Fernando ang pagbabalik ng bunsong anak. Sa pagbabalik na iyon ni Don Juan, isang prinsesa ang naghihintay sa kanya. Ipinagtapat ni Prinsesa Leonora sa hari na pitong taon siyang naghintay sa pagbabalik ni Don Juan. Iglap at nakalimot si Don Juan sa binitiwang pangako kay Maria Blanca nang makita si Prinsesa Leonora. Natuklasan ng hari ang ginawang kataksilan ni Don Pedro. Pinaglimi ng hari ang mga narinig at hinayaang mamili si Prinsesa Leonora ng pakakasalan sinuman kina Don Juan at Don Pedro.

Itinakda ng hari ang kasal nina Don Juan at Prinsesa Leonora na magaganap sa lingo ding iyon. Nais ng hari naitakwil si Don Pedro ngunit hiniling ni Prinsesa Leonora na kung maaari’y pagkatapos na ng kasal saka ito patawan ng parusa. Nagdiwang ang buong kaharian para sa nalalapit na pag-iisang dibdib nina Don Juan at Prinsesa Leonora.

ARALIN 29
IBONG ADARNA

Poot ng Naunsyaming Pag-ibig

Pagkaraan ng tatlong araw ay hindi na nagbalik si Don Juan kay Maria Blanca. Natuklasan ni Maria Blanca ang kataksilan ni Don Juan at nag-alimpuyo sag alit ang kanyang dibdib. Habang nagdiriwang ang puso ni Don Juan ay nagdurusa naman si Maria Blanca dahil sa kataksilan ng prinsipe. Naghanda si Maria Blanca upang maghiganti sa araw ng kasal nina Don Juan at Prinsesa Leonora. Humiling siya sa kanyang singsing na may mahika ng karosang ginto at nagbihis siya bilang emperatris upang dumalo ng kasal. Ang karosang lantay na ginto ay may labindalawang kabayo, may kasamang mga kutsero at anim na lakayo. Ang karosa ang maghahatid kay Maria Blanca sa kaharian ng Berbanya.

Nang matanawan ang pagdating ni Maria Blanca ay agad nag-utos ang hari na magpatugtog ng musiko bilang pagsalubong sa emperatris. Pinigilan muna ang kasal upang parangalan ang pagdating ng panauhing pandangal. Malugod na tinanggap ni Haring Fernando ang pagdalo ng emperatris sa kasal nina Don Juan at Prinsesa Leonora. Nginitian lamang ni Don Juan ang hindi nakikilalang si Maria Blanca. Labis na pighati ang naramdaman ng prinsesa ng Reyno delos Cristales. Sapagkat nakatuon ang pansin ni Don Juan kay Prinsesa Leonora. Inalam ng hari kung ano ang pakay ng emperatris sa kaharian. Sinabi ni Maria Blanca na mahalaga ang pakay sa pagdalo sa kasalang iyon. Isang laro ang nais niyang ipakita bilang handog sa ikakasal. Minarapat ng hari ang handog na iyon ni Maria Blanca. Umupo nang maayos si Maria Blanca at humiling ng prasko na may tubig sa kanyang diyamanteng singsing. Lumitaw ang prasko na may nakasilid na dalawang maliliit na ita.

Ang dalawang ita ay mag-asawa. Humingi sila ng tugtog sa banda ng musiko upang makapagsimula ng palabas. Sa pamamagitan ng dula-dulaan ay isinalaysay ng negrito at negrita ang lahat ng pinagdaanang hirap ni Don Juan sa mga pagsubok na ibinigay ni Haring Salermo. May hawak na pamalo ang negrita at hinahampas ang negrito sa tuwing hindi maalala ang mga nangyari kina Don Juan at Maria Blanca. Isinalaysay nila ang mga pagsubok gaya ng pagpapatag at pagtibag ng bundok, pagtatanim at paghahango ng trigo upang gawing tinapay, paglilipat ng bundok sa tabi ng palacio real, at pagtatayo ng kastilyo sa gitna ng karagatan. Ipinaalala rin maging ang panghuhuli ng labindalawang negrito sa karagatan upang isilid sa prasko at ang pagtadtad kay Maria Blanca hanggang sa tumalsik ang daliri. Ipinaalala rin ang pagpapaamo sa isang mabagsik na kabayo at ang naputol na hintuturo ni Maria Blanca bilang palatandaan sa pagpili ni Don Juan. Pinapalo ng negrita ang asawang negrito sa tuwing hindi naaalala ang mga salaysay ngunit si Don Juan ang nasasaktan.

Napansin ni Maria Blanca na sa halip na makaalala si Don Juan ay lalo pang nawili kay Prinsesa Leonora. Ipinatigil ni Maria Blanca ang tugtog at ipinatuloy ang pagsasalaysay upang mapako ang atensiyon ng prinsipe. Isinalaysay ng negrita kung paano nakatakas sina Don Juan at Maria Blanca kay Haring Salermo. Ang una’y nang gawing malalaking bakal na tinik ni Mariaa Blanca ang mga karayom, sumunod ay ang sabon na ginawang bundok at ang huli’y ang koheng ginawang karagatan. Walang nagawa si Haring Salermo kundi ang manangis sapagkat hindi na nabawi ang anak. Isinumpa na lamang ng hari ang prinsesa. Inilahad din ng negrita na noong sumapit na sila sa Berbanya ay nagpasya si Don Juan na iwanan muna sa isan bahay ng pastol si Maria Blanca. Mag-isang tumungo si Don Juan upang ihanda ang marangal na pagsalubong sa prinsesa. Nagbilin si Maria Blanca na huwag titingin kaninumang babae si Don Juan upang hindi makalimot sa kanilang sumpaan subalit pagkaraan ng tatlong araw ay hindi na nagbalik ang prinsipe. Wal pa ring maalala ang negrito sa mga sinasabi ng negrita kaya’t muli itong pinaghahampas. Muling nasaktan si Don Juan subalit balewala ito sa prinsipe. Tanging si Prinsesa Leonora ang nanatili sa puso ni Don Juan. Naglahong parang bula ang mga negrito’t negrita. Tinitigan ni Maria Blanca si Don Juan at natiyak na ganap na ngang nakalimot ang prinsipe. Hinagkan ni Maria Blanca ang prasko at bumulong. Babasagin na niya ang prasko upang gunawin ang buong reyno.

ARALIN 30
IBONG ADARNA

Ang Pagwawakas

Iglap at nagbalik ang lahat ng alaala ni Don Juan. Humingi siya ng tawad kay Maria Blanca at nangakong hindi na mauulit ang nagawang paglimot. Noon nalaman ni Haring Fernando ang tunay na pangyayari. Ang pamumuhay ng tatlong prinsipe sa Armenya, ang pagliligtas ni Don Juan sa dalawang prinsesa sa balon, ang pagtataksil nina Don Pedro at Don Diego, at ang pagliligtas ng engkantadang lobo kay Don Juan. Nalaman din ng hari ang naging paglalakbay ni Don Juan patungong Reyno delos Cristales at ang mga pagsubok na pinagdaanan kay Haring Salermo. Nagulumihanan si Haring Fernando kung ano ang nararapat na gawin. Hindi batid ng hari kung kanino dapat ipakasal si Don Juan kaya humingi ng tulong sa Arsobispo. Nagpasya ang Arsobispo na kung sino ang nauna’y siya ang higit na may karapatan kay Don Juan. Nagdamdam si Maria Blanca sa naging hatol at labis siyang nagngitngit. Ibinuhos niya ang lamang tubig ng prasko at nagsimulang bumaha sa palasyo. Nagkagulo ang mga tao. Nakiusap si Don Juan na pahintuin ang pagbaha at nangakong hindi sila magkakahiwalay ni Maria Blanca. Nagmakaawa si Don Juan sa amang hari at sa Arsobispo. Ipinagtapat ni Don Juan na si Maria Blanca ang tunay na iniibig. Humingi siya ng tawad kay Prinsesa Leonora at hiniling na tanggapin ang pag-ibig ni Don Pedro. Noon din ay nais ni Don Juan na ikasal na sila ni Maria Blanca.

Naging makatuwiran si Haring Fernando sa paglilimi ng katotohanan at kung ano ang nararapat. Nagpasya ang hari na ipakasal sina Don Juan at Maria Blanca. Walang nagawa si Prinsesa Leonora kung hindi tanggapin ang kapasyahan ng hari. Ipinahayag rin ni Haring Fernando na nais nang isalin ang korona kay Don Juan. Sinabi ni Maria Blanca na ipagkaloob na kay Don Pedro ang korona ng Berbanya sapagkat ang Reyno delos Cristales ang kahariang pamumunuan ni Don Juan. Isinalin ng Arsobispo ang korona kay Don Pedro bilang hari at si Prinsesa Leonora ang magiging reyna ng Berbanya. Matapos ang kasal nina Don Juan at Maria Blanca ay nagpaalam na sila upang magbalik sa Reyno delos Cristales.

Laking pagtataka ni Don Juan sapagkat ang napakalayong lupain ng Reyno delos Cristales ay narrating nila sa loob ng isang oras. Malaon nang namayapa si Haring Salermo at ang mga kapatid ni Maria Blanca. Dinatnan nilang ang kaharia’y nasa ibang pamunuan. Sa kabila nito’y wala namang kahulugang naganap at nanatili ang kapayapaan ng reyno. Malugod nilang tinanggap ang pagbabalik ni Maria Blanca bilang bagong reyna. Ang mga binalot ng sumpa at naengkanto ng kapangyarihan ni Haring Salermo ay nagsilaya na. Ang mga batong prinsipe, konde at duke sa hardin ay naging tao muli. Nagkaroon ng isang malaking piging kasama ang panalangin para sa mga magulang at kapatid ni Maria Blanca na patungan ng korona si Don Juan bilang bagong hari ng Reyno delos Cristales. Nagdiwang ang buong kaharian at malugod na tinaggap ang kanilang bagong hari at reyna. Siyam na araw na nagkaroon ng pista at araw-gabi na walang patid ang musika. Ang Reyno delos Cristales ay lalong napaunlad ng hari’t reyna dahil sa kanilang matapat na pamamalakad. Walang sinumang naghirap at ang bawat tahanan ay naging pugad ng pag-ibig.

IBONG ADARNA

Mahahalagang Tauhan ng Ibong Adarna

Ibong Adarna

Ang ibong ito may mala-engkanto, maganda ang tinig, nakatira sa punungkahoy na Piedras Platas n nasa bundok ng Tabor.

Haring Fernando

Marangal na hari ng Kahariang Berbanya, mahal at iginagalang siya ng kanyang mga nasasakupan sapagkat pantay siyang tumingin sa mayaman at dukha.

Reyna Valeriana

Ang kabiyak ni Haring Fernando, walang katulad sa ganda at uliran siya sa kabaitan.

Don Pedro

Panganay na anak nina Haring Fernando at Reyna Valeriana, siya ang unang nakipagsapalarang hanapin ang Ibong Adarna na ang awit ay lunas sa amang may sakit.

Don Diego

Ikalawang anak nina Haring Fernando at Reyna Valeriana na ikalawang nakipagsapalaran sa paghanap sa Ibong Adarna.

Don Juan

Makisig at mabait na bunsong anak nina haring Fernando at Donya Valeriana, naging mapalad siya na mahuli ang Ibong Adarna.

Prinsesa Juana

Isang marilag na prinsesa ng Kahariang Armenya, nailigtas siya ni Don Juan sa higanteng bumihag sa kanya.

Prinsesa Leonora

Nakababatang kapatid siya ni Donya Juana, magandang dilag na nailigtas ni Don Juan sa mapanganib na Serpiyenteng bumihag sa kanya.

Haring Salermo

Makapangyarihan hari ng Kahariang delos Cristal, malupit sa sinumang lalaking umibig at humingi ng kamay ng bunsong anak niyang prinsesa.

Donya Maria Blanca

Bunsong anak na prinsesa ni Haring Salermo, pinakamaganda sa tatlong anak ng hari. May taglay siyang mahika blanka, tapa tang pag-ibig niya kay Don Juan.

Donya Isabel

Kapatid ni Donya Maria Blanca, siya’y ikalawang anak na prinsesa ni Haring Solermo.

Donya Juana

Isa pang kapatid ni Donya Maria Blanca, anak din siya ni Haring Solermo.

Matandang Leproso

Ibinigay ni Don Juan sa matandang leproso ang natitirang baong isang tinapay. Isa siya sa mga nakatulong sa prinsipe.

Unang Ermitanyo

Siya ang nagtagubilin kay Don Juan kung paano huhulihin ang Ibong Adarna at nagbigay sa prinisipe ng sintas na gintong lantay na pantali sa ibon. Siya rin ang nagturo kay Don Juan kung paano muling magiging tao ang dalawa niyang kapatid na naging bato.

Ikalawang Ermitanyo

Siya ang nagbigay ng tinapay na durog at bukbukin pa kay Don Juan ngunit nang kainin ito ng prinsipe ay napakasarap na pumawi ng kanyang kagutuman. Pinainom din siya ng matanda ng pulot gayundin ng tubig na pumawi sa kanyang uhaw.

Ikatlong Ermitanyo

Siya ang tumulong at gumamot kay Don Juan sa pambubugbog ng dalawang kapatid na sina Don Pedro at Don Diego nang dahil sa hangain ng dalawa na maangkin ang tagumpay sa paghuli sa Ibong Adarna.

Arsobispo

Siya ang nagbigay ng hatol sa dapat makasal si Don Juan kay Donya Leonora sapagkat ito ang unang katipan.

Ang Higante

Siya ang bumihag kay Donya Juana sa Kaharian ng Armenya.

Ang Serpyente

Ang Serpiyente ay isang ahas na may pitong ulo na nag babantay kay Donya Leonora.

Ang Lobo

Ito ang alaga ni Donya Leonora na gumamot kay Don Juan nang patirin ni Don Pedro ang lubid na nakatali rito nang lumusong sa balon. Naganap ang pangyayari sa Kaharian ng Armenya.

Download Full Files Here!

IBONG ADARNA BUOD